Toen we omwille van Covid onze wereld reis in 2020 moesten onderbreken reisden we in Saudi Arabië. We waren op weg naar Oman! We zijn nu vijf jaar later en willen ernaar toe. Het wordt een heel andere reis. We vliegen naar Dubai huren daar een 4x4 en trekken vandaar drie weken door Oman.
Oman is een van de oudste onafhankelijke staten in de Arabische wereld, met een geschiedenis die duizenden jaren teruggaat. Al in de oudheid was Oman bekend bij beschavingen zoals de Sumeriërs, die het “Magan” noemden — beroemd om zijn koper en handel. Dankzij zijn strategische ligging langs belangrijke handelsroutes ontwikkelde Oman zich tot een belangrijk centrum voor zeehandel tussen Azië, Afrika en Europa.
Vanaf de 7e eeuw werd Oman geïslamiseerd. In de 17e eeuw groeide het uit tot een machtig zeemacht onder de Yarubi-dynastie, die zelfs delen van de Oost-Afrikaanse kust (zoals Zanzibar) controleerde. Deze maritieme macht maakte Oman tot een invloedrijke speler in de Indische Oceaan.
In de 19e eeuw sloot Oman verdragen met Groot-Brittannië, waarmee het zijn onafhankelijkheid deels behield, maar wel onder Britse invloed kwam te staan. Pas in 1970, onder leiding van Sultan Qaboos bin Said, begon Oman aan een periode van snelle modernisering, infrastructuurontwikkeling en internationale openheid, terwijl het zijn tradities bleef koesteren.
in de luchthaven van Dubaii
een-wagen-huren-boven-de-80-is-niet-makkelijk
Het verliep niet helemaal zoals gepland
Auto huren in Dubai kan natuurlijk maar de grens oversteken naar Oman met een huurauto is recent niet meer toegelaten. Dus moeten we een extra vliegtuigreis van Dubai naar Muscat boeken. In Oman herbegin ik over internet een zoektocht naar een geschikte huurauto. Geen sinecure. Eens ik mijn leeftijd moet invullen zijn er plots geen auto’s meer ter beschikking of loopt de prijs op tot 3.000€ en meer voor 17 dagen. Absurd! Bij wonder krijg ik een mail uit Dubai van een agentschap dat ik voordien had gecontacteerd, maar de procedure had afgebroken, en die wilden weten of ik nog interesse had! Vele chat sessies later kan ik een auto reserveren in Muscat. Ik zou echter in Muscat toch nog de klantenservice moeten contacteren om zekerheid te hebben??
onze auto voor 3 weken
Het is middag - 13 april 2025 - we zijn aangekomen in Muscat luchthaven MSC. Indien het verblijf in Oman beperkt is tot twee weken hebben Belgen geen visum nodig. Maar wij moeten een visum kopen omdat we wat langer in het land willen blijven. De visa procedure verloopt probleemloos maar betalen met de Mastercard lukt niet. Met cash Euro kunnen we verder.
Eerst nog gauw simkaarten kopen en dan naar het agentschap voor de huurauto. Bij Omantel kunnen we ook onze kredietkaart niet gebruiken. Lieve gaat op zoek naar een bank of een ATM… ik blijf bij de bagage aan de Omantel desk. Ondertussen raadpleeg ik de app van onze bank en ontdek dat onze kredietkaarten geblokkeerd zijn voor alle regio’s buiten Europa. Op een wip kan ik de blokkering voor Azië ongedaan maken. Dat moet dan het moment zijn waarop Lieve in de zoveelste bank aanbeland en daar cash kan afhalen…de blokkering is inderdaad opgeheven!
De 4x4 huren gaat vlekkeloos. Over leeftijd limieten wordt niet gerept. Ik had tijdens de chats met Dubai geargumenteerd dat ik 270.000 km rond de wereld was gereden met een 4x4 zonder een enkel ongeval en als bewijs onze reisblog URL doorgestuurd. Dat wisten ze blijkbaar hier ook al en dat was overtuigend genoeg. Het is gelukt we hebben een Toyota Fortuner gekregen geschikter dan de voorziene Toyota RAV.
een ritje door Muscat
Muscat
Het is wennen aan de 40° en veel wandelen voorzien we niet wel een ritje door de stad en langs de corniche.
Tussen de bergen en de zee ontdekken we een stad die haar eeuwenoude ziel goed heeft bewaard. Rijdend langs de witte gebouwen voelen we de geschiedenis van deze oude handelsstad – ooit een belangrijk kruispunt tussen het Oosten en Westen. De serene schoonheid van de Sultan Qaboos-moskee kunnen we enkel langs buiten zien, want vandaag gesloten! Muscat is geen stad van hoogbouw en haast, maar van ( betrekkelijke ) rust, traditie en tijdloze charme.
We hebben twee nachten geboekt om even te aklimatiseren we zijn hier terug op 2 mei.
In de verte een overblijfsel van de stadswallen gebouwd door de Portugezen
een ritje door Muscat
we liepen de mall van Oman binnen om ons af te koelen
Vandaag 17 april rijden we een goede 200 km meestal langs de kust naar Sur. Onderweg rijden we enkele van de mooiste wadi’s voorbij.
De wadis in Oman hebben een rijke geschiedenis die nauw verbonden is met de geografie en cultuur van het land. Een wadi is een rivierdal dat meestal droog staat, behalve tijdens het regenseizoen, wanneer het water door de valleien stroomt en een vruchtbare omgeving creëert.
we rijden op een snelweg tussen uitgehouwen rotsen
we zagen een kleine off road baantje en eden naar de kust met het azuurblauwe water
Historisch gezien speelden wadis een cruciale rol in de vestiging van nederzettingen, omdat ze waterbronnen boden voor landbouw en drinkwater. Veel van deze valleien zijn al eeuwenlang bewoond en hebben sporen van oude irrigatiesystemen en traditionele bouwstijlen.
in the Sink hole kan men aangenaam afkoelen
om Wadi Al Shab rijden we over serieuse haarspeldbochten
Al in de 6e eeuw was Sur een belangrijk knooppunt in de handelsroutes over de Arabische Zee, met name richting Oost-Afrika. De ligging aan natuurlijke baaien en de toegang tot de Indische Oceaan maakten het tot een gewilde tussenhaven voor koopvaardijschepen tussen het Arabisch Schiereiland, Oost-Afrika en India.
In de 16e eeuw vielen de Portugezen Sur binnen als onderdeel van hun pogingen om de lucratieve specerijen- en slavenhandel in de Indische Oceaan te beheersen. Rond 1640–1650 verdreven de Omani, onder leiding van Imam Nasir ibn Murshid, de Portugezen. Daarna beleefde de stad een nieuwe bloeiperiode als handelscentrum tussen India en Oost-Afrika.
Bij het binnenkomen van Sur met zijn mooie verlichtingspalen
In de tweede helft van de 19e eeuw begon de neergang van Sur. Het Britse verbod op slavenhandel trof een belangrijk onderdeel van de maritieme economie. In 1865 werd de stad beschadigd door Wahhabi-invallen, en na de opening van het Suezkanaal in 1869 verplaatsten de scheepvaartroutes zich naar noordelijker havens. Daarmee verloor Sur zijn vooraanstaande positie definitief.
zicht op Sur
In de 20e en 21e eeuw kwam er veel aandacht voor het behoud van het historisch erfgoed van Sur. Zo werd het Sinesila-fort (een van de oudste verdedigingswerken) gerestaureerd in 1988–1989, en zijn ook andere forten en de traditionele dhow-werf in de oude stad opgeknapt. De eeuwenoude scheepsbouwtraditie – met handgemaakte houten zeilschepen – leeft voort als levendig onderdeel van de lokale cultuur
We hebben twee opties om naar de Sugar Dunes te rijden, ongeveer 400 km naar het zuiden. De kustroute wordt als schilderachtig beschreven, maar is uitdagend. Vroeg vertrekken, voldoende proviand en water meenemen is noodzakelijk. Telefoonbereik is niet overal beschikbaar. De alternatieve route is sneller, voert eerst door een bergmassief en dan door een monotone woestijn, maar is volledig geasfalteerd.
We kiezen voor de kustroute. We zien wel. We vertrekken iets vroeger dan normaal.
onze dagelijkse lunch op reis
Na een half uur rijden passeren we de afslag naar Ras al Jinz, een beschermd natuurreservaat en een van de belangrijkste broedplaatsen ter wereld voor de groene zeeschildpad. Maar die zijn enkel ’s nachts te zien, tussen mei en oktober – daar moeten we dus ooit nog eens voor terugkomen.
De enige grotere plaats op onze route vandaag is Al Ashkharah. Het is hier druk. We tanken niet uit noodzaak, maar uit voorzorg – het is sterk aangeraden te tanken waar een pomp is. De vissersdorpjes die we passeren ogen armtierig. Sommige hebben nieuwe huisjes naast oude, vervallen krotten. Elk dorp heeft minstens één moskee. Soms staat er een moskee midden in de woestijn, kilometers van enige bewoning.
en hier onze eerste kameel
De beloofde schilderachtigheid laat wat op zich wachten, maar we zijn verbaasd over het gebrek aan echte uitdagingen. Alles is geasfalteerd, benzine is verkrijgbaar, alleen de telefoonverbinding ontbreekt af en toe.
Rond half drie bereiken we het chaotische kustdorp Al Khaluf. Hier begint de echte uitdaging. Het resort aan de Sugar Dunes ligt nog 20 km verder, langs een kustpiste. Navigatie is hier zinloos – enkel de app Maps.me toont een vage route. Die strandweg kan gevaarlijk zijn bij opkomend tij. Dat hadden we al gezien in Calcutta India, waar je zonder 4x4 vast komt te zitten en de zee snel oprukt…
Gisteren mailde ik het resort nog met de vraag hoe ze bereikbaar zijn, maar kreeg geen antwoord. Er zou ook een zuidelijke, makkelijke route zijn, maar waar die loopt is onduidelijk.
we rijden in de woestijn....maar op geasfalteerde wegen
In Al Khaluf vragen we het bij een benzinestation – twee aftandse pompen, een klein gebouwtje. De operator, vermoedelijk Indisch of Sri Lankaans, lijkt het resort te kennen en bevestigt dat het te bereiken is langs het strand.
Hij toont me op zijn telefoon een lastig stuk: een rotspartij die alleen bij laag water passeerbaar is. “Can I drive the beach road at this moment sir.” Vraag ik. “Yes you can” . Voor alle zekerheid vraag ik toch. “ When is the tide high, sir? “ Now it is “ krijg ik te horen..
We rijden verder, toch eens verkennen wat die fameuze strandweg eigenlijk betekent. Ten zuiden van het dorp moet die strandweg beginnen. We worden tegengehouden door een witte 4x4 en een watertankwagen die naast elkaar de weg blokkeren De chauffeur van de 4x4 is een jonge Duitser. Hij is zeer nerveus. Zijn vrienden zitten vast in het zand. “De strandweg is moeilijk berijdbaar,” zegt hij. Ondertussen probeert hij hulp te organiseren met de tankwagen chauffeur. We hebben wel een geschikte Toyota 4x4 maar we hebben geen schop en geen compressor bij. Alleen verder rijden zonder de noodzakelijke attributen is een te grote uitdaging, denken we.
we naderen onze resort die gelegen is midden de Sugar Sand Dunes
Ondertussen krijg ik langs whatsapp info van het resort. “Oh dear take the easy route. Go 25 km back to the main road then turn left for 50 km until you see a sign Salt Factory. Turn left onto the off road 25 km further you will see a sign Sugar Dunes resort take that off road for 5 km…”
het hotel ligt inderdaad midden de Sugar Sand Dunes
Sugar Dunes
De Sugar Dunes bij Al Khaluf zijn een verborgen parel aan de Omaanse kust. Witte zandduinen rollen tot in het turquoise water van de Arabische Zee – een zeldzaam landschap waar woestijn en oceaan elkaar raken. Ideaal voor rustzoekers en avonturiers. Wildkamperen onder de sterren is hier nog mogelijk. Een 4x4 is wel essentieel.
de Sugar sanddunes
Het charmante resort is nieuw, geopend in september 2024. Op de parkeerplaats staan een achttal 4x4’s – we zijn dus niet alleen die deze plek ontdekt hebben.
Terugrijden? We kunnen kiezen tussen de 105 km lange omweg van gisteren of de 20 km lange strandweg. Het is laagtij, dus we wagen het erop, samen met twee andere wagens. De rit blijkt “a piece of cake” – geen enkel probleem voor onze Toyota. Zelfs de rots passeren we langs de duinenkant. Te veel info kan ook afschrikken…
Nizwa is een van de oudste steden van Oman en was al in de 6e en 7e eeuw de hoofdstad van het toenmalige rijk. Door haar ligging bij vruchtbare oases en handelsroutes groeide ze uit tot een religieus centrum. De bouw van moskeeën zoals de Soʾal-moskee (9e eeuw) en de Sultan Qaboos-vrijdagmoskee toont haar vroeg-islamitische belang
.
bij het binnenkomen van Nizwa
In de 17e eeuw maakte imam Nasir bin Murshid van de Yaʾaruba-dynastie Nizwa opnieuw tot hoofdstad. Hij bouwde in 1668 het imposante Nizwa Fort, met een grote ronde toren. Het diende als bestuurscentrum en verdedigingswerk bij het verdrijven van de Portugezen.
het fort van Nizwa
wandelen in Nizwa
In december 1955 voerden sultan Said bin Taimur en zijn Britse bondgenoten een operatie uit om het autonome Imamaat te beëindigen. De Royal Air Force bombardeerde het fort van Nizwa, waarna de stad volledig onder nationaal gezag kwam. Onder sultan Qaboos (1970–2020) werd Nizwa gemoderniseerd, met behoud van haar erfgoed.
wandelen in Nizwa
wandelen in Nizwa
We verblijven in een hotel in het oude centrum, op slechts 150 meter van de souq en het fort. Het is heet – 41 graden – maar later op de middag zakt de temperatuur gelukkig naar 32°.
Nizwa is bekend voor zijn kleipotten
Nizwa in het avondlicht
een restaurant op het dakterras en met het dagelijkse "water"
De irrigatiekanalen en de ruines van Birkat Al Mawz
Vanuit Nizwa is het een korte rit naar Jebel Akhdar – “De Groene Berg” – een hoogvlakte op 2.000 meter hoogte in het Al Hajar-gebergte. Bekend om zijn koele klimaat, terraslandbouw en spectaculaire landschappen. Hier groeien granaatappels, abrikozen en rozen.
We bezoeken eerst Falaj Daris, het grootste traditionele irrigatiesysteem van Oman. Deze falaj maakt deel uit van een eeuwenoud netwerk dat ondergronds water naar oases en dorpen leidt. Sinds 2006 staat het op de UNESCO Werelderfgoedlijst.
een van de oudste irrigatienanalen van Oman
Daarna rijden we naar Birkat Al Mouz, een historisch dorp aan de voet van het gebergte, letterlijk “Poel van de Bananen”. In de smalle straatjes rijden we tot bij de ruïnes van het oude dorp. Het is heuvelachtig en heet – veel wandelen doen we niet, maar gelukkig vinden we een moderne koffiebar.
de ruines van Birkat Al Mawz
de ruines van Birkat Al Mawz
er bevindt zich hier een cafeetje en van een frappé konden we wel genieten
Birkat Al Mouz is de poort naar Jebel Akhdar. Voor we omhoog mogen, worden we gecontroleerd: enkel 4 wd mogen door. Onze namen en herkomst worden netjes op papier genoteerd. “And Belgium is the land of chocolate?” vraagt de agent. “Yes, sir – and beer too, though you may not drink it…” grap ik. Hij lacht en wenst ons een goede reis.
Waarom die controle? De weg is perfect geasfalteerd, met grote betonnen vangrails. Wel steile hellingen tot boven de 20°, maar dat zijn we in Oman wel gewend.
we worden gewaarschuwd
de bergpas is breed maar wel steil
Jebel Akhdar, wat "De Groene Berg" betekent, is een adembenemend deel van het Al Hajar-gebergte in Oman. Het staat bekend om zijn koele klimaat, terrasvormige boerderijen en spectaculaire landschappen. Dankzij de hogere ligging en het milde weer worden hier granaatappels, abrikozen en rozen geteeld.
Stel je voor: een ruig berglandschap waar de lucht fris is, de terrassen weelderig groen en de geur van damastrozen in de wind hangt. Welkom in Jebel Akhdar, een van Oman’s meest betoverende bestemmingen – en een verrassend stukje ‘ander Oman’.
wat een spectakel
Terwijl het gros van Oman baadt in woestijnhitte, biedt dit hooggelegen plateau een verfrissende ontsnapping. Dankzij eeuwenoude aflaj-irrigatie (UNESCO) bloeien hier rozen, granaatappels en walnoten. Het is dan ook geen toeval dat de naam ‘Jebel Akhdar’ letterlijk “Groene Berg” betekent. Dat “groen” moet wel met een korrel zout worden genomen.
het zicht vanuit ons hotel
een mooie ligging
onze kamer heeft een zicht over de bergen
Het was heerlijk verblijven op het rotsplateau. Dagtemperatuur van 25° met een frisse 22° ‘s nachts. Deze periode van het jaar zou het moeten regenen ( 300 mm jaarlijkse neerslag) maar er was geen regenwolk te bespeuren.
Na twee dagen “dolce far niente” in een schitterende omgeving met fascinerende rots landschappen hervatten we onze trip. We rijden naar een bergdorp in de omgeving van de 3.000 m hoge Jebel Shams, de hoogste berg van Oman. Daarvoor moeten we de “Groene berg” afdalen.
Na de Tweede Wereldoorlog begonnen radicale elementen binnen de omani‑sultan te streven naar meer autonomie en modernisering. Zij verzamelden zich op de Jebel Akhdar om protest te organiseren tegen de autoriteit van sultan Sa‘īd bin Taymūr.
In 1950 speelde Tanuf een tijdelijke rol als strategisch punt in het conflict tussen de troepen van sultan Said bin Taimur en de opstandelingen van imam Ghalib al-Hinai. Kleine gevechten vonden plaats rond de ruïnes en toegangswegen naar Jebel Akhdar, waarna de sultanstroepen de rebellen terugdreven naar de bergen. Hoewel deze schermutselingen het begin markeerden van een langduriger conflict, escaleerde de strijd pas later (1957–1959) tot een grootschalige opstand, waarbij de Britten met luchtaanvallen ingrepen. Tanuf zelf werd niet zwaar gebombardeerd, maar de ruïnes bleven een symbool van de strijd om het berggebied.
Plots houdt het asfalt op. Waar de weg eerst nog keurig door de bergen slingerde, rest nu slechts een stofrijke, onverharde piste die zich als een slang langs de bergflanken kronkelt. Het is duidelijk dat hier ooit asfalt moet komen. Nu rijden we op een weg met losse keien en fijn zand langs een gapende afgrond. Enkele bulldozers en ander materiaal staan er al. Ze zijn echter onbemand. Het is 14 uur en dus rustpauze. Wat verder zitten de arbeiders en machinisten in de schaduw een uiltje te vangen.
voor de liefhebbers een spectaculaire off road
we rijden we op een weg met losse keien en fijn zand langs een gapende afgrond
De afdaling begint meteen steil. De Toyota veert op en neer over kuilen, terwijl het stof in dikke wolken achter ons opwaait. Kruisen met een tegenligger? Bijna onmogelijk – de weg is zo smal dat we af en toe moeten stoppen om een passerende pickup ruimte te geven. De GPS geeft nog 75 minuten reistijd aan voor de laatste 25 kilometer, een belofte van traag, geconcentreerd rijden.
de weg slingert zich in de bergen
Ik klem mijn handen om het stuur en focus op de weg: haarspeldbochten waar de banden licht wegglijden over gruis, hellingen die zo steil zijn dat we best overschakelen op lage veldversnelling. Tussen de hobbels door flitst af en toe een adembenemend uitzicht voorbij – terrasvormige akkers, verweerde ruwe rotspartijen– maar er is weinig tijd om ervan te genieten.
haarspeldbochten waar de banden licht wegglijden over gruis
hier mag je geen hoogtevrees hebben
Dan, na een laatste klim doemt de oude uitkijktoren van Bilad Sayt plotseling op . Alsof de tijd heeft stilgestaan: stenen huisjes klampen zich vast aan de bergwand, omringd door afwisselend emeraldgroene en okergele terrassen waarop gerst of groenten en hier en daar een bosje dadelpalmen en groeien. Het stof verdwijnt, de motor komt tot rust. We zijn aangekomen in de verborgen honderden jaren oude oase die de rit meer dan waard was.
na een laatste klim doemt de oude uitkijktoren van Bilad Sayt plotseling op
Het is 15u30 en we parkeren, de onder het zand zittende Toyota, naast het hotelletje in het centrum van het dorp. Niettegenstaande we op ongeveer 1.000 m hoogte zijn is het toch nog 35°.
Het hotel is Spartaans ingericht. Onze kamer heeft een kleine sofa en de bedden zijn twee matrassen op de grond. Toilet en douche zijn en suite. Er is airco en een plafond ventilator. We betalen voor dit vertrekje met ontbijt en diner wel ongeveer het dubbele van een 4 sterren kamer in Musqat!
we zijn al half weg
De vriendelijke huisbaas - afkomstig uit Bangladesh - wil ons gidsen naar de nabijgelegen snake canyon en de eeuwenoude uitkijktoren. Het is klimmen, trappen lopen tot bij de toren. Binnen in de toren moeten we dan nog eens naar het verdiep klauteren om van het uitzicht te genieten. Maar dat is de moeite.
De wandeling naar de kloof 1 km verder is al even lastig of zelfs nog uitdagender. We hebben forfait moeten geven op 200 m van het punt waar twee kloven samenkomen. Dieper konden het water horen maar verder gaan was springen van de ene rots naar de andere en daarop was ons schoeisel niet voorzien maar ook niet onze fysiek in die warmte.
we hebben het gehaald
mooi maar....lastig....we waren bijna aan het water van de snake canyon
Vandaag 25 april rijden we etappe van ongeveer 200 km. Eerst nog 50 km over de smalle ruwe bergpistes daarna terug op asfalt, de weg N10 richting Ibri waar we plannen te overnachten. Zo’n 25 km voor Ibri is er links een afslag naar enkele bewonder merkwaardige sites.
archeologische vondsten - de 5000 oude graven
De graven van Bat en Al Ayn behoren tot de meest indrukwekkende archeologische vindplaatsen van Oman. Deze locaties, samen met Al-Khutm, vormen een UNESCO-werelderfgoed sinds 1988 en bevatten een van de meest complete verzamelingen nederzettingen en necropolissen uit die tijd.
De afslag links in Ad Dreez hebben we intussen genomen en Bat zou nog 25 km verder liggen. Historische sites zijn in Oman aangeduid op bruine borden maar het gebeurt wel vaak dat er een paar borden of wegwijzers vergeten zijn. Na Al Khutm staat een bord dat de site van Bat links aangeeft maar de gps zegt rechtuit te rijden. We volgen de bruine wegwijzer… tot we vaststellen dat er geen verdere bewegwijzering meer is! Op de gps kaart is de site een paar kilometer rechts van ons. Er is geen weg naartoe maar het terrein ziet er berijdbaar uit dus proberen we maar. Eerst over kiezel dan in een wadi dan weer min of meer vlakke rotsgrond… Uiteindelijk komen we er maar ook bij de site is er geen enkele informatie te vinden. De graven liggen aan de voet van een heuvelrug. Die plek is onderaan afgebakend door een metalen draadhekwerk. Verder niets!
de graven zijn opgetrokken uit zorgvuldig gestapelde stenen
De sites behoren nochtans tot de best bewaarde voorbeelden van vroege beschavingen op het Arabisch Schiereiland. Ze dateren uit de vroege Bronstijd (ca. 3.000 - 2.000 v.Chr.) en worden toegeschreven aan de Umm an-Nar-cultuur, een samenleving die beroemd was om haar handel in koper en haar connecties met verre gebieden als Mesopotamië en de Indusvallei ( het huidige Pakistan ).
De ronde grafmonumenten, ook wel “honingraatgraven” genoemd, zijn gebouwd zonder mortel: losse, grote stenen zijn zorgvuldig op elkaar gestapeld. Sommige graven waren oorspronkelijk meer dan twee verdiepingen hoog en dienden vaak voor meerdere bijzettingen. De vorm en ligging van de graven – vooral die van Al Ayn, netjes uitgelijnd langs een heuvelrug – suggereren een diepe symbolische betekenis, mogelijk gericht op de zon, voorouderverering of kosmische oriëntatie.
Bat is daarnaast beroemd om zijn uitgebreide nederzettingsresten en irrigatiesystemen (falaj), wat aangeeft dat hier een bloeiende gemeenschap leefde.
op weg naar Al Ayn
De Al Ayn site 30 km verderop is al evenmin goed aangeduid. Meer nog lokale bewoners hebben de toegang tot de site ontoegankelijk gemaakt door akkertjes aan te leggen. Maar we blijven proberen en na drietal pogingen en gebruik makend van een wadi en een piste naar nog een andere boerderij zijn we tot aan de voet van de heuvelrug kunnen rijden. Het is 42° en er staat een verschroeide wind dat zijn omstandigheden die ons doen verzaken om naar de graven te klimmen…
Ibri ligt in het stille binnenland van Oman, waar de woestijn langzaam overgaat in bergachtig terrein dicht bij de grens met Saoedi-Arabië en de Verenigde Arabische Emiraten.
Vandaag rijden we richting kust, 180 km noordwaarts over een schilderachtige bergroute naar Sohar.
Sohar heeft lange tijd een belangrijke rol gespeeld in de handel op zee. Zo zou er reeds rond 3000 v.Chr. koper en dioriet zijn verscheept van Magan (waarmee waarschijnlijk het huidige Oman wordt bedoeld) naar India en Mesopotanië. Tijdens de 9e eeuw reikte de zeehandel via India tot China en naar Oost Afrika.
Sohar was ooit een van de belangrijkste havens van de Arabische wereld en wordt vaak genoemd als de geboorteplaats van de legendarische Sinbad de Zeeman. Tegenwoordig is het een moderne industriestad, maar de historische ziel leeft voort in het Sohar Fort, een wit fort met uitzicht op zee.
Na drie nachten moeten we verder. Niettegenstaande de ligging aan de kust ondergaan we hier temperaturen van 46°.
genieten.....
hier zouden we wel willen blijven
aan en in het zwembad is het zalig maar anders......45º
In het uiterste noorden van Oman ligt het dramatische schiereiland Muxandam, een geografisch afgescheiden stukje land dat door de Verenigde Arabische Emiraten van de rest van Oman is losgesneden. Hier rijzen kale kalksteenbergen steil op uit de zee, en snijden diepe fjorden—de zogeheten Arabische fjorden—het landschap in grillige stukken. Kleine vissersdorpjes klampen zich vast aan de rotskusten, vaak alleen bereikbaar per boot. Het gebied voelt afgelegen en onaangetast, alsof de tijd er stil is blijven staan.
Spijtig, ons plan om tot het uiterste noorden van Oman te rijden blijkt niet mogelijk. Er is te weinig tijd en er is de onduidelijkheid om met de huur Toyota over de Verenigde Arabische Emiraten te rijden. We ruilen deze avontuurlijke tocht in om een paar dagen te verpozen in Sohar.
Misfat Al Abriyeen – Oase van traditie en rust
Misfat Al Abriyeen is een van de mooiste traditionele dorpen van Oman, hooggelegen in de bergen bij Al Hamra. Smalle steegjes slingeren zich tussen eeuwenoude lemen huizen en groene terrassen vol dadelpalmen en bananenbomen. Het traditionele falaj-irrigatiesysteem, dat al honderden jaren water naar de velden leidt, is hier nog altijd in gebruik.
op weg naar Misfah
Misfat Al Abriyeen – Oase van traditie en rust
Misfat Al Abriyeen is een van de mooiste traditionele dorpen van Oman, hooggelegen ( 1.000 m ) in de bergen bij Al Hamra. Smalle steegjes slingeren zich tussen eeuwenoude lemen huizen en groene terrassen vol dadelpalmen en bananenbomen. Het traditionele falaj-irrigatiesysteem, dat al honderden jaren water naar de velden leidt, is hier nog altijd in gebruik. Er zijn duidelijke afspraken tussen de families die dat water gebruiken. Er zijn afspraken omtrent het aantal uur dat het water kan afgeleid worden. Onze hotel eigenaar, Mustafa, gaf aan dat voor dit dorp 4 tot 5 uur gelden. In de betonnen kanalen zijn zijdelings openingen die normaal afgesloten zijn met een steen. De steen wegnemen opent de weg naar het bevloeiïngssysteem van gebruiker.
het oude stadje Misfat
Er wonen in het oeroude lemen huizen dorp Misfat ongeveer 300 mensen. Vroeger woonde in elke kamer van een huis een familie. Nu zijn een aantal van de grotere huizen omgebouwd tot hotel. Er zijn geen bars in het kleine dorp. Men wil absoluut de rustige sfeer en de tradities behouden, om 21 uur is hier alles stil. Het is pas sinds 1998 dat hier een elektriciteitsnet aangelegd werd. Op de tegenover liggende flank van de berg is een nieuw Misfat gebouwd.
op de voorgrond zicht over het oude Al Misfat en op de achtergrond het nieuwe dorp
Mustafa , de eigenaar van ons plaatselijk hotelletje in de oude stad, gaf ons een rondleiding
de irrigatiekanalen van Misfat
wandelen tussen de bananenbomen
Op de terrassen staan meer dan honderd verschillende soorten dadelpalmen die elk tot meer dan 400 kg dadels kunnen opbrengen. Daarvoor worden de palmbomen manueel bevrucht. De bloemen van de mannelijke bomen worden bij de bloemen van de vrouwelijke bomen gebracht. Die methode geeft goede resultaten en hierdoor kan men ook de kwaliteit en smaak beïnvloeden.
de dadels
het is lastig wandelen in die hoge temperaturen
De lemen huizen vergen veel onderhoud en na ieder regenseizoen is er her en der wel reparatie werk nodig. Volgens Mustafa moest het nu al een maand regenen maar er is dit jaar nog geen regen gevallen!
Mustafa wou ons in de traditionele kledij aankleden
Bij aankomst in Oman kochten we data simkaarten van de belangrijkste provider van het land. Morgen 29 april vervallen de kaarten. In Sohar probeerden we de simkaarten opnieuw te activeren. We kochten daarvoor prepaid data. Maar nu krijgen we de melding van Omantel dat onze kaarten zullen verlopen.
Wij zijn de berg afgereden en zien aan het eerste ronde punt van het stadje Al Hamra een Omantel winkeltje. Het kostte de man wat moeite om onze simkaarten langer geldig te houden. Na een half uur zijn we weer op weg.
de weg naar Jabel Shams is heel steil
Jebel Shams – Het dak van Oman
Nog een veertigtal kilometer naar onze volgende overnachtingsplaats op 2.000 m hoogte. Jebel Shams, de “Berg van de Zon”, is met zijn ruim 3004 meter de hoogste piek van Oman gelegen in het Al Hajar gebergte. De weg ernaartoe slingert zich door een steeds kaler wordend landschap, tot we ineens aan de rand staat van een verbluffend diepe kloof: de Grand Canyon van Arabië. Rotswanden vallen honderden meters stijl naar beneden, gieren cirkelen op de thermiek, en de stilte is bijna tastbaar. Beneden de Wadi Ghul! Dit is een verrukkelijk schouwspel.
oeps gedaan met het asfalt
Wadi Ghul - Omans Grand Canyon
we genieten.....
waar het witte radarstation staat is de hoogste piek van de Jabel Shams
We hadden hier vast een langer verblijf moeten plannen.
Voor wandelaars is de W6 “Balcony Walk” een onvergetelijke ervaring. Het pad kleeft als een smalle richel tegen de klifwand, met aan de ene kant een steile afgrond en aan de andere kant rotsen die de zon pas laat loslaten. Aan het eind wacht het verlaten bergdorpje Sab Bani Khamis, waar vroeger mensen woonden op een plek die nu haast onvoorstelbaar afgelegen lijkt.
we sliepen in "The heighest resort" van op de Jabel Shams - heel leuk
Aan de rand van de woestijn, omringd door dadelpalmen en bergen, rijst het Fort van Bahla. Dit imposante bouwwerk, volledig opgetrokken uit leem en klei, is een van de oudste en grootste forten van Oman en staat op de UNESCO-werelderfgoedlijst. Eeuwenlang was Bahla een centrum van macht, handel én mystiek—de stad staat bekend om haar verhalen over oude magie en djinns.
de afdaling van Jabel Shams
we komen aan het Bahla fort
Het Fort van Bahla werd gebouwd tussen de 13e en 14e eeuw, tijdens de bloeitijd van de Banu Nebhan-stam, die toen over grote delen van het binnenland van Oman heerste. Zij maakten van Bahla hun machtscentrum. Het fort zelf staat op de resten van oudere structuren, wat erop wijst dat de plek mogelijk al eerder strategisch werd gebruikt.
Het fort is volledig opgetrokken uit leemstenen, wat typerend is voor de bouwstijl in de regio, en werd later uitgebreid met muren, torens en woonvertrekken. De bijbehorende stad Bahla stond in die tijd ook bekend om haar religieuze scholen en handwerk, waaronder pottenbakkerij.
De restoratie van het fort begon in 1988 en in 2012 werd het opnieuw geopend voor bezoek.
het Bahla fort is sinds 1987 Unesco beschermd
ja in Oman hebben ze lekkere frapé - Lieve genoot van haar chocolade frapé
en Dirk genoot van zijn pistache frapé
Jibreen Castle – Elegantie in de woestijn
Op een open vlakte net buiten Bahla staat het sierlijke Jibreen Castle, een van de best bewaarde kastelen van Oman. In tegenstelling tot de stoere, verdedigende forten elders in het land is Jibreen gebouwd met meer oog voor schoonheid en comfort. Het werd in de 17e eeuw gebouwd door Imam Bil’arab bin Sultan Al Ya’arubi, een geleerde en kunstminnaar die het kasteel liet inrichten met fraai houtsnijwerk, verfijnde inscripties en een ingenieus ventilatiesysteem. Van de zonovergoten dakterrassen tot de geheime trappen en schaduwrijke binnenplaatsen: Jibreen ademt rust, macht en verfijning.
het kasteel van Jibreen
Van Bahla naar Muscat – Van bergen naar de zee
We zijn begonnen aan onze laatste etappe, van Bahla naar Muscat. We noteren weer 46° maar in de Toyota is het snel weldadig koel.
De weg - een vier lanen snelweg - van Bahla naar Muscat slingert zich eerst door een landschap van bergen, oases en kleine dorpen, voordat hij uitmondt in het drukker wordende kustgebied. Naarmate we dichter bij Muscat komen verandert het landschap: het droge binnenland maakt plaats voor brede valleien en uiteindelijk de blauwe glinstering van de Golf van Oman. We hebben zo’n 2,5 uur gereden, waarin we Oman van binnenuit hebben zien veranderen—van traditioneel en landelijk naar modern en maritiem.
we zagen op verschillene plaatsen tornados
de bergen in Oman zijn mooi aangelegd
Ons hotel ligt nu niet precies aan het strand maar dichtbij de luchthaven, dit om praktische redenen. Huurauto inleveren en inchecken zonder veel gedoe.
Deze relatief korte reis heeft ons toch een beetje inzicht gegeven in een land dat alweer zo anders is dan bijvoorbeeld het buurland Saudi Arabië. We hadden wel graag nog het hoge noorden willen ontdekken en het uniek klimaat in Dhofar, waar de Khareef-moesson zorgt voor weelderig groene landschappen die elders in de regio ongewoon zijn.
we naderen Muscat
Wat Oman zo bijzonder maakt
Wat Oman zo bijzonder maakt binnen de Golfregio, is de unieke mix van natuur, geschiedenis en cultuur. Waar veel buurlanden vooral bekendstaan om futuristische steden en luxe wolkenkrabbers, straalt Oman juist authenticiteit en traditie uit. Het landschap is verrassend divers: van ruige bergketens zoals de Hajar Mountains tot weelderige wadi’s en uitgestrekte zandduinen, zoals de betoverende Sugar Dunes.
Oman heeft bovendien een rijk verleden als maritieme grootmacht, met diepe historische banden met Oost-Afrika, waaronder Zanzibar. Deze geschiedenis leeft voort in de cultuur en architectuur. Wat je direct opvalt, is de warme, de behulpzaamheid van de Omani’s. Hier geen opsmuk, maar een ingetogen moderniteit die geworteld is in eeuwenoude tradities. Oman is geen bestemming van uiterlijke schijn, maar van diepe lagen — en dat maakt het een van de meest intrigerende landen in het Midden-Oosten.
Reizen door Oman voelt als het ontdekken van een verborgen schat in het Midden-Oosten. Het is een land dat je niet overdondert met glitter, maar je langzaam weet te betoveren met zijn oprechte charme, indrukwekkende natuur en rijke historie. Hier draait het niet om het tempo van vooruitgang, maar om de kracht van balans — tussen oud en nieuw, tussen mens en landschap.
De bevolking van Oman bedraagt momenteel ongeveer 5,5 miljoen mensen. Volgens Worldometer werd het inwoneraantal medio 2025 geschat op 5.494.691 . Het National Centre for Statistics and Information meldde dat de bevolking eind 2024 5.268.072 bedroeg, wat een stijging van 2% betekende ten opzichte van het voorgaande jaar .
Oman heeft een relatief lage bevolkingsdichtheid van ongeveer 18 mensen per vierkante kilometer, mede dankzij het uitgestrekte en deels onbewoonde gebieden. Ongeveer 56,6% van de bevolking bestaat uit Omani’s, terwijl 43,3% uit expats bestaat, voornamelijk afkomstig uit Zuid-Azië .
langs de hoofdwegen staan km lange mooie verlichtingspalen
